کنفرانس مطبوعاتی در بروکسل

دوستان گرامی!
این کنفرانس درحالی برگزار می‌شود که ملاها و دولت عراق شمارش معکوس برای پاک‌سازی خونین اشرف و جابه‌جایی اجباری ساکنان به‌منظور بستن اشرف در ۳۱دسامبر را آغاز کرده‌اند. طرح جابه‌جایی خواست اصلی آخوندهای حاکم بر ایران است. این کار بر اساس یک توافق۷ماده‌یی بین رژیم ایران و دولت عراق صورت می‌گیرد.
من امروز به پایتخت اروپا آمده‌ام تا از کمیسیون اروپا و شورای اتحادیه اروپا و نماینده عالی آن بخواهم قدرت و امکانات خود را برای ممانعت از جنایت علیه بشریت به‌کار بگیرند. به‌همین خاطر، از اجلاس شورای وزیران خارجه می‌خواهم صریحاً با جابه‌جایی ساکنان مخالفت کنند، خواستار تمدید ضرب‌الاجل بستن اشرف شوند و شماری از ساکنان بیمار و مجروح را درکشورهای خود بپذیرند.

دولت عراق در صدد است جابه‌جایی اجباری را تحت عنوان راه‌حل صلح آمیز به جامعه جهانی بقبولاند و توافق یا لااقل عدم مخالفت مراجع بین‌المللی از جمله اتحادیه اروپا را به‌دست آورد. به این منظور به جامعه بین‌المللی قول می‌دهد که اجازه خواهد داد پس از جابه‌جایی ساکنان اشرف، تعیین استاتوی آنان صورت گیرد. هم‌چنین قول می‌دهد که نظارت ملل متحد در محلهای جدید ساکنان را بپذیرد.

اما تجربه نشان می‌دهد که کمترین اعتمادی به قول‌های دولت عراق نیست. شش ساعت قبل از شروع قتل‌عام ۱۹فروردین امسال، سفارت آمریکا رسما از قول نخست وزیر عراق به ساکنان اشرف اطمینان داد که قصد اعمال خشونت ندارد. ساکنان اشرف به همین دلیل از ۷ماه پیش، اعلام کردند تنها در صورتی که محل جدید رسما توسط نیروهای آمریکایی و یا کلاه آبی‌های ملل متحد حفاظت شود، حاضر به جابه‌جایی هستند والا مرگ شرافتمندانه را در محلی که ۲۵سال است زندگی می‌کنند، بر مرگ در محل‌های ناشناخته ترجیح می‌دهند. ولی نه آمریکا و نه سازمان ملل، هیچ تضمینی در مورد امنیت ساکنان در صورت جابه‌جایی نمی‌دهند. آن‌ها تنها به قول‌های توخالی دولت عراق اتکا می‌کنند؛ بدون آن‌که مسئولیتی بپذیرند.

دولت عراق تلاش می‌کند، جابجایی اجباری را اعمال حق حاکمیت قلمداد کند. اما نمی‌توان حق حاکمیت را سرپوش ارتکاب جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی و نقض اصل «مسئولیت حفاظت» کرد. وگرنه اردوگاه‌های مرگ هیتلر و جنایات دیکتاتور لیبی و سوریه نیز اعمال حق حاکمیت بود. پنهان شدن در پشت موضوع «حاکمیت عراق» برای توجیه بی‌تفاوتی در مقابل جنایات دولت عراق علیه اشرف نیز به همان اندازه غیر قابل قبول است.
ملاها و همدستان آن‌ها برای پوشاندن حقیقت و منحرف کردن افکار، دست به یک جنگ روانی زده اند. آن‌ها چنین القا می‌کنند که مجاهدین و رهبران کمپ، مانع کار کمیساریا هستند و در نتیجه می‌گویند که آن‌ها مسئول هر کشتاری در اشرف خواهند بود. آن‌ها می‌خواهند جای جلاد و قربانی را عوض کنند.

واقعیت این است که اشرفیان به‌رغم حق مسلمشان برای باقی ماندن در عراق و اشرف، طرح پارلمان اروپا برای بازاسکان در کشورهای ثالث را پذیرفتند. به‌علاوه، آن‌ها ۷طرح جایگزین، از جمله انتقال موقت به‌کشورهای همسایه عراق را ارائه کردند.
آن‌ها به‌رغم ۲۵سال اقامت قانونی در عراق، برای برداشتن هرگونه مانعی در مسیر بازاسکان، از نو تقاضای پناهندگی دادند. اما سه ماه است که دولت عراق از کارکمیساریای عالی پناهندگان برای بازتأیید پناهندگی اشرفیان جلوگیری می‌کند.
اشرفیان، به‌جز کشتار و تسلیم، آماده گفتگو برای هر گزینه دیگری هستند. اما رژیم ایران و دولت عراق تنها به همین دو گزینه می‌اندیشند. نابودی ساکنان اشرف یا تسلیم آن‌ها و نه خروج آن‌ها از عراق. این کانون بحران است.
به‌همین دلیل، حضور نماینده ساکنان در مذاکرات ضروری است؛ هم‌چنان که دبیرکل ملل متحد در پاراگراف ۶۶گزارش ۷ژوییه خود به شورای امنیت گفت: «هر ترتیباتی» برای اشرف باید علاوه بر دولت عراق، مورد قبول ساکنان کمپ باشد.
دوستان عزیز!
آخوندها برای نجات حکومت رو به سقوط خود، از یک سو در صدد دست‌یابی به بمب اتمی و از سوی دیگر نابودی اپوزیسیون اصلی خود، به‌ویژه در اشرف هستند.
فردا، اتحادیه اروپا می‌خواهد برای مقابله با پروژه بمب اتمی رژیم ایران، تحریم‌های جدیدی علیه این رژیم اعمال کند. تحریم یک اقدام ضروری است، اما به‌تنهایی جواب بمب اتمی نیست. تنها راه ممانعت از دستیابی ملاها به بمب اتمی و تنها راه تضمین صلح و امنیت بین‌المللی، تغییر رژیم و استقرار یک ایران دمکراتیک و غیر‌اتمی است. این همان رژیمی است که دیپلمات‌های انگلیسی را دیروز به‌حکم خامنه‌ای به‌گروگان گرفت تا با شانتاژ، مانع قاطعیت بین‌المللی شود.
از طرف دیگر رژیم ایران با کشتار اشرف و نابودی اپوزیسیون مشروعش، می‌خواهد راه تغییر در ایران را سد کند.

بگذارید من در این‌جا راه حل مقاومت ایران و خواسته‌های آن برای اشرف را که در حقیقت جزئی از راه‌حل ایران است، در محورهای زیر خلاصه کنم:
اول- هر گونه جابه‌جایی اجباری در داخل عراق باید کنارگذاشته شود. و ضرب‌الاجل سرکوبگرانه پایان ۲۰۱۱، بایستی تا خاتمه کارکمیساریا و انتقال همه ساکنان به کشورهای ثالث لغو شود.
دوم- با توجه به مخالفت دولت عراق با بازتأیید انفرادی پناهندگی ساکنان اشرف، تنها راه برای گرفتن بهانه قتل‌عام ساکنان بی‌دفاع، تأیید پناهندگی جمعی ساکنان اشرف از جانب کمیساریاست، تا در اولین فرصت پرونده تک‌تک افراد نیز مورد بررسی قرار گیرد
سوم- حفاظت ساکنان اشرف با نیروهای کلاه آبی و استقرار ناظران ملل متحد تا انتقال آخرین نفر به کشور ثالث از سوی شورای امنیت ملل متحد تضمین شود.
چهارم- جامعه جهانی و به‌‌ویژه اعضای اتحادیه اروپا به‌صورت عاجل شماری از ساکنان مجروح و بیمار را در کشور خود بپذیرند.
پنجم – تحریم همه جانبه، به‌خصوص در بخش نفت، گاز و مالی باید بر رژیم ایران اعمال شود.

دوستان عزیز!
امروز اتحادیه اروپا، آمریکا و ملل متحد، به‌روشنی از طرح جابه‌جایی اجباری و قتل‌عام ساکنان اشرف مطلعند.
ما همه اسناد و اطلاعات ضروری را در اختیار آن‌ها قرار داده‌ایم، پارلمان اروپا، پارلمان‌های کشوری، کنگره آمریکا، شخصیتهای برجسته آمریکایی و اروپایی، آنچه لازم است را گفته اند. لذا به رهبران اتحادیه اروپا خاطر نشان می‌کنم شما قدرت دارید از یک فاجعه حتمی جلوگیری کنید، بارونس اشتون قدرت دارد یک راه حل صلح آمیز را برای اشرف رهبری کند. من هشدار می‌دهم که در غیر این صورت اتحادیه اروپا و رهبران آن در مقابل هر حادثه ای در اشرف مسئول خواهند بود.
از همه شما متشکرم.