سخنرانی در پارلمان اروپا

آقای رئیس،
نمایندگان محترم پارلمان اروپا،
شخصیت‌های برجسته‌یی که از آمریکا و سایر کشورها در این‌جا حضور دارید،
دوستان عزیز!
از برگزاری این اجلاس در پارلمان اروپا پیرامون مسأله ایران و مقاومت ایران خوشوقتم. این نخستین باری است که پس از تعویق ضرب‌الاجل بستن اشرف، در این‌جا گردهم‌ می‌آییم.
خنثی شدن آن خطر، نتیجه یک کارزار بزرگ بود که دکتر آلخو ویدال کوادراس، استراون استیونسون، جیمز هیگینز, خانم بائر, خانم آسایا, آقای سونه گارد و هم‌چنین آقای کازاکا و سایر دوستان کمیته پارلمانی ایران آزاد، نقش پیشتازی در آن دارند.
این بزرگ‌ترین پروژه حقوق‌بشری پارلمان اروپا بود که توانست یک قتل‌عام حتمی را خنثی کند.
هم‌چنین، به‌خاطر تلاشهایتان برای جلوگیری از به‌شکست کشانیدن راه ‌حل مسالمت‌آمیز توسط ملاهای ایران و دولت عراق، و به‌تعویق انداختن ضرب‌الاجل، من از شما و دوستان آمریکایی قدردانی می‌کنم.
هفته گذشته، من یک‌بار دیگر بر آمادگی ۴۰۰تن از ساکنان اشرف، برای انتقال به ‌لیبرتی با خودروها و اموال منقولشان، تأکید کردم. این موضع ثابت مقاومت ایران و ساکنان اشرف است که از ۲۱دسامبر تا به‌حال بارها تکرار شده است. زیرا اصل اساسی برای ما حفظ جان ساکنان اشرف همراه با شرافت آنهاست.

پس از قتل‌عام ۸آوریل، ملاها و وابستگان آنها در عراق می‌گفتند ساکنان اشرف خودشان با ایجاد درگیری، مسبب کشتار شده‌اند. زیرا خواسته‌اند ناراضیان را تصفیه کنند. امروز هم آنها می‌گویند که این من هستم که مانع شروع کار کمیساریا هستم و این ساکنان و رهبری آنها هستند که مانع پروسه انتقال به لیبرتی می‌شوند.
درماه دسامبر، مدعی بودند که کمپ لیبرتی آماده است و این‌طور وانمود می‌کردند که گویا مشکل در ساکنین است که نمی‌خواهند منتقل شوند. اما بعد از گذشت بیش از یک ماه، در ۳۱ژانویه اعلام شد که تنها یک هفتم از کمپ لیبرتی آماده است. درحقیقت، دولت عراق، تحت هدایت ملاها، پی‌درپی یادداشت تفاهم را نقض کرده است: با حمله موشکی به اشرف، با تحمیل یک بی‌خانمانی اجباری، با تبدیل لیبرتی به‌جایی که بیشتر به یک زندان شبیه است تا کمپ پناهندگی: با دیوارهای بلند، با حضور ایستگاه پلیس عراق در داخل کمپ و بدون حق خروج از کمپ.
تا مدتها می‌گفتند رهبران آنها نمی‌گذارند کمیساریا کارش را شروع کند. اکنون کمیساریا رسما می‌گوید که عراق مانع بوده است. قتل‌عام ژوئیه ۲۰۰۹و آوریل ۲۰۱۱نیز با همین بهانه‌ها شروع شد و بعد ساکنان را سرزنش کردند.
ملل‌متحد و آمریکا و اتحادیه اروپا نباید به دولت عراق اجازه این نقض‌ها را بدهند. ملاها با این نقض‌ها دارند راه فاجعه انسانی بعدی را باز می‌کنند و شما می‌دانید که ما مدارک زیادی در این رابطه داریم که دولت عراق و هم‌چنین رژیم ملایان می‌خواهند یک تراژدی انسانی دیگر ایجاد کنند؛ ولی جامعه جهانی نباید در مقابل آن سکوت کند.

هم‌چنان‌که بارها اعلام کردم و در ۲فوریه نیز گفتم، ما هم‌چنان به انتقال به لیبرتی پای‌بندیم و تنها خواهان تضمین‌های حداقل درکمپ جدید هستیم. در این رابطه، من از ساکنان خواستار حداکثر انعطاف با حفظ کرامت و شرافت و خط قرمزشان در برابر رژیم ملایان شده ام.
آنها از بسیاری ازحقوقشان صرفنظر کرده اند؛ اما تضمین‌های حداقلی، نظیر عدم‌وجود ایستگاه پلیس و احترام به حق مالکیت و اطمینان از سلامت و امنیت ساکنان، به‌ویژه زنان، باید وجود داشته باشد. تا جایی که می‌دانم نماینده ویژه دبیرکل در عراق و نمایندگان یونامی هم قبول دارند که این‌ها حداقل استانداردهای انسان‌دوستانه و حقوق بشر است. بنابراین دولت عراق هم باید به تعهداتش وفادار بماند.
من حتی برای ترتیبات یک انتقال آرام و امن، در حالیکه ساکنان از خیلی از حقوقشان صرف‌نظر کرده‌اند، در همان چارچوبی که ایالات متحده و اتحادیه اروپا و نماینده ویژه با آن موافقند، اعلام کرده‌ام که یا خودم به بغداد بروم و یا ناگزیر آنها را دسته به دسته متقاعد کنم.
هر کس حقیقتاً خواستار جلوگیری از شکست راه‌حل مسالمت‌آمیز و جلوگیری از کشتار مجدد است، باید از تضمین‌های حداقل دفاع ‌کند. بدون استانداردهای حقوق‌بشری، یک قدم بعد فاجعه دیگری در لیبرتی در انتظار ساکنان است. زیرا در پشت تمام این فشارها، رژیمی است که به نابودی اپوزیسیون خود محتاج است. ملاها مانند آنچه در پرونده اتمی کردند، در مورد ساکنان اشرف نیز به فریب جامعه جهانی دست می‌زنند تا به یک قتل‌عام بزرگ‌تر برسند.
بله به‌طور مستمر، استانداردها را نقض کرده‌اند؛ به‌طوری که ساکنان اکنون حتی باید جواب بدهند که چرا می‌خواهند اموال و خودروهایشان را ببرند؟ راستی ریشه این سوال و این محدودیت کجاست؟
ملل‌متحد، اتحادیه اروپا و ایالات متحده نباید اجازه دهند که ملاها و دولت عراق شرافت سیاسی و مبارزاتی مخالفان ایرانی را پایمال کرده و جاده‌صاف‌کن کشتار بعدی گردند!
من امروز آمده‌ام در مرکز دموکراسی در اروپا، تا از شما پیشتازان بخواهم که در یک کارزار جهانی با دو هدف انسانی، از دولت‌های اروپایی و آمریکا بخواهیم نقش و وظیفه خود را به‌عهده بگیرند:
۱. جلوگیری از یک فاجعه، در انتهای یک راه ‌حل صلح‌آمیز (یعنی تبدیل لیبرتی به زندان)
۲. پذیرش تعدادی از بیماران و مجروحان از سوی کشورهای اروپا

دوستان عزیز!
اجازه بدهید هم‌چنین به تصمیم مهم اخیر اتحادیه اروپا، یعنی تحریم نفتی ملاها و بانک مرکزی آن‌ها اشاره کنم. این حقیقتاً گام بلندی است. امیدوارم سایر دولت‌های جهان نیز به این تحریم‌ها بپیوندند.
طی سالهای طولانی، اروپا و آمریکا سعی کردند با امتیاز دادن، رژیم ایران را به توقف برنامه اتمی راضی کنند. اما آن سیاست، عمل نکرد؛ نه به این دلیل که امتیازها کم بود، بلکه به این دلیل که ملاها نمی‌توانند از بمب دست بردارند.
روز سوم فوریه، خامنه‌ای تصریح کرد که از برنامه اتمی کوتاه نمی‌آید. چرا؟ زیرا ملاها تضمینی برای بقای خود ندارند. آنها فقط وقتی از بمب، دست برمی‌دارند که احساس کنند موجودیت‌شان در خطر است. بنابراین تحریم ضروری است. اما باید با محترم شمردن اراده مردم ایران برای تغییر رژیم همراه شود.
اختناق و اعدام در ایران، سلطه بر عراق و لبنان و دخالت در سایر نقاط، سرکوب ساکنان اشرف و برنامه اتمی، پدیده‌های جداگانه‌یی نیست. تا وقتی ملاها قدرت سرکوب و اعدام دارند، بمب‌ اتمی هم تولید می‌کنند. بمب‌اتمی از مشتقات این نیروی شیطانی است. بنابراین هر کوتاه آمدنی در مقابل سرکوب اشرف و تروریسم رژیم، نیروی مولد بمب ‌اتمی را تقویت می‌کند.
می‌خواهم نتیجه بگیرم: کلید مسأله ایران، از جمله برنامه اتمی، مقاومت مردم ایران است. یک ظرفیت عظیم برای سرنگونی ملاها در ایران وجود دارد. قیام‌های ۲۰۰۹و ۲۰۱۱این واقعیت را نشان داد. این ظرفیت با هدایت جنبش مقاومت، قادر به تغییر اساسی در ایران است؛ مقاومتی که به‌هر فداکاری دست زده و می‌زند تا یک جامعه دموکراتیک و آزاد و یک جمهوری براساس جدایی دین و دولت و برابری زن و مرد و لغو حکم اعدام و یک ایران غیراتمی، برپا کند.
از همه شما متشکرم.