سخنرانی مریم رجوی در کنفرانس شهرداری ژنو

آقای شهردار، خانم‌ها و آقایان! سلام بر همه شما،
از شهردار پاگانی که مبتکر برگزاری این کنفرانس است، صمیمانه تشکر می‌کنم. خوشوقتم که بار دیگر از شهر زیبای ژنو ,  پایتخت اروپایی ملل متحد, دیدار می‌کنم. شهری که نامش را به شماری از مهم‌ترین کنوانسیون‌های بینالمللی داده است؛ کنوانسیون‌هایی برای دفاع از زندگی به خطر افتاده و سرکوب شدگان؛ کنوانسیون‌هایی برای کمک به ایستادگی جامعه بینالمللی در برابر خطر دیکتاتورهایی که طالب جنگ هستند.
خطری که امروز کشور من و منطقه وسیعی از خاورمیانه تا آفریقا را تهدید می‌کند، خطر فاشیسم دینی است که صلح و امنیت جهان را نیز تهدید می‌کند. خطر جنایت و خشونت ملاها امروز بسیار بیشتر شده است، زیرا آنها خود را در مرحله سرنگونی می‌بینند. چند ماه مانده به نمایش انتخابات خرداد، منازعه در رأس رژیم، گاه تا حد فلج شدگی حکومت پیش میرود. وی نگران از همپاشیدگی رژیمش است. اما نگرانی عمیق‌تر او آمادگی اجتماعی برای قیام‌هاست.

جامعه به‌شدت ناراضی است. از یک طرف به‌خاطر اعدام‌های روزانه در سراسر ایران. از طرف دیگر به‌خاطر گرانی و بیکاری. اقتصاد ایران سقوط کرده است. نرخ بیکاری از سی درصد و نرخ تورم از پنجاه درصد بیشتر شده است.
برای مهار بحران، ملاها این استراتژی را در پیش گرفتهاند:
ابتدا حفظ دیکتاتوری سوریه به هر قیمت، سپس تلاش بیشتر برای دستیابی به بمب اتمی. به همین دلیل مذاکرات اخیر گروه کشورهای ۵+۱ با ملاها بدون نتیجه ماند.

اما مهم‌ترین عنصر استراتژی ملاها حملات علیه اپوزیسیون آن است. با حمله ۹فوریه به کمپ لیبرتی، رژیم می‌خواست از بن بست سیاسی‌اش خارج شود. این حمله، هفت شهید و صد مجروح برجا گذاشت.
شما می‌دانید که این افراد حفاظت کمیساریای پناهندگی را هم داشتند. با کشتار آنها، ملاها به کنوانسیون‌های ژنو و قوانین پناهندگی شلیک کردند. این کار غیر‌مسئولانه سازمان ملل و نماینده ویژه دبیرکل در عراق بود که این انتقال به این کمپ را به اعضای مقاومت تحمیل کرد.
سازمان ملل در جابه‌جایی اجباری آنها از اشرف و در زندان سازی لیبرتی با دولت مالکی همکاری کرد. متأسفانه کمیساریای عالی پناهندگی نیز در برابر این اعمال غیرقانونی سکوت کرد. اکنون لیبرتی در معرض فاجعه انسانی دوباره قرار دارد. آنجا از حداقل ایمنی در برابر موشک و خمپاره برخوردار نیست، محل اسکان افراد اتاقکهای قابل اشتعال و چسبیده به هم است و هیچ پناهگاهی برای جمعیت متراکم در آن محوطه محدود، وجود ندارد.

برای جلوگیری از کشتار مجدد، دو گزینه وجود دارد:
یا آمریکا همه افراد را یک باره به کشور خود منتقل کند تا از آن جا به سایر کشورها باز اسکان شوند. یا مجاهدان به اشرف بازگردانده شوند. سپس از آنجا به کشور ثالث اعزام شوند. اشرف نسبتا امن است. در ربع قرن گذشته در برابر ۲۱حمله موشکی ملاها، فقط یک نفر در آنجا کشته شدهاست. من هم‌چنین کمیساریای عالی پناهندگان را فرا می‌خوانم که استاتوی پناهندگی جمعی همه افراد اشرف و لیبرتی را اعلام کند. این یک عامل بازدارنده در مقابل فشارهای ملاهاست. من به‌خصوص از سوئیس که نگاهبان کنوانسیون‌های ژنو است، می‌خواهم که مبتکر راه حل فوری برای نجات جان ساکنان لیبرتی شود یعنی یا انتقال آنها به امریکا و یا بازگشت به اشرف.
از همه شما متشکرم.